Μετά την αναπάντεχη απώλεια του Νίκου Παπάζογλου, διαπίστωσα ότι άνθρωποι σαν κι αυτόν που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου, έχουν γράψει στιχάκια που είναι ριζωμένα στο κεφάλι μου.
- Μόλις ξυπνήσω το πρωί, τα βλέπω όλα μαύρα, θέλω μια κούπα με καφέ και τέσσερα τσιγάρα...Τι νόημα έχουν όλα αυτά;Τι τρέχω να προλάβω; Πέρασε η μισή ζωή, δίχως να καταλάβω...
- Κανείς εδώ δεν τραγουδά, κανένας δεν χορεύει, ακούνε μόνο την πενιά κι ο νους τους ταξιδεύει...
- Κοντεύει να μου στρίψει, κι είναι τούτο το κακό, μ' αρρωσταίνει με πειράζει και δεν ξέρω τι να πω, στο τέλος θα πιστέψω, πως για όλα φταίω ΕΓΩ...
- Όλοι οι καριόληδες μια εταιρία.
Σάπια ηλικία και αδυναμία.
Γελάει ο χρόνος και λάμπει ανθισμένος
στο δρόμο σκοτώνει κι είναι κερδισμένος.
Σπάει το νήμα κι αναρωτιέσαι:
τόσα χρονάκια γιατί να τραβιέσαι;
Καληνύχτα μαλάκα η ζωή έχει πλάκα,
έχει γούστο και φλόγα
είναι κάτι σαν ρόδα,
σε πατάει και σε παίρνει,
μόνο ίχνη σου σέρνει.